THE SMASHING PUMPKINS Cyr 2LP Orchid Vinyl

Powrót Smashing Pumpkins w tym składzie był bardzo wyczekiwany przez fanów. Nie będziemy tutaj wymieniać ich kultowych numerów, czy też albumów, które są i były jak biblia dla pokolenia buntowników z lat 90. "Dynie" to generalnie geniusz Corgana, czyli głównego twórcy zespołu oraz osoby, która ten zespół zniszczyła. Nie ma też co ukrywać, że Billy Corgan jest również jednym z najważniejszych twórców lat 90 i chyba jest jednym z najważniejszych artystów na tzw. scenie alternatywnej ogólnie. On, podobnie jak np. Axl Rose stał się symbolem despoty oraz gościa, który za wszelką cenę postawi na swoim, nawet jeśli zniszczy to, co sam stworzył. Smashing Pumpkins, którzy byli i nadal są żywą legendą zostali w pewnym momencie "zarżnięci" przez Corgana ze względu na jego ego. Zapomniał, że zespół to nie tylko on, że nie tylko on zbudował ich markę i status legendy. D'Arcy, James Iha oraz Jimmy Chamberlin odpadali z zespołu "z miesiąca na miesiąc". W grudniu 2000 roku SP zagrało pożegnalny koncert w klubie w którym 20 lat wcześniej zaczynali swoją karierę. 4 godzinny set, 35 numerów, to musiało być coś. Po oficjalnym rozpadzie Corgan wraz z Chamberlinem założył zespół Zwan. Zespół nagrał jeden, dobry album, ale tak jak szybko powstał, tak z niewiadomych przyczyn zakończył swoją działalność. Corgan rozpoczął solową karierę, która mało kogo interesowała. W tym czasie "wyzywał" też Ihę ora D'Arcy obwiniając ich o rozpad SP, wylewając również żale w stylu "nie wiedzą ile mi zawdzięczają". Mhm... W ferworze megalomanii Corgan reaktywował Smashing Pumpkins 2.0 wraz z Chmaberleinem za perkusją. Był to idealny ruch, gdyż "zatrudnienie" oryginalnego perkusisty troszeczkę ostudziło "agresję" fanów po tych internetowych walkach, no ale niesmak i tak pozostał. "Zeitgeist" z 2007, czyli w wolnym tłumaczeniu "kochani fani dajcie trochę kasy" szału nie wywołał, a Chamberlein został zwolniony po wydaniu albumu. Czyżby jeden Corgan nie wystarczył, aby wznowić Smashing Pumpkins? Kolejny album Dyń to "Oceania", czyli takie "być albo nie być" Corgana. Udało mu się, może nie jest to album na miarę "Gish" czy "Adore", ale na chwilę obecną jest to najlepszy album Smashing Pumpkins po reaktywacji. Pomijam to co działo się później, czyli kolejne "wypociny" SP i solówki Billyego ze względu na olbrzymi szacunek to tego Artysty i tego zespołu. Nie chodzi, że jest to tragiczne, ale to nie jest ten sam band, to nie ta estetyka, nie ten poziom. W 2018 natomiast nastąpiło to na co wszyscy czekali. Powrót oryginalnego składu... Tym razem również nie odbyło się bez dramy i smrodu. Powrót nastąpił bez D'Arcy... Basistka, która była i jest takim samym symbolem jak Corgan w tym zespole okazała się w jego odczuciu bez znaczenia. Iha i ("po raz 45 w karierze") Jimmy Chamberlein wrócili do zespołu. Stanowisko basisty objął Jeff Schroeder, który współpracuje z Corganem od 2007. Ich reaktywacyjny album "Shiny and Oh So Bright Vol. 1 / LP: No Past. No Future. No Sun" to kawał paździerza bez pomysłu, niestety. Po co to powstało, nie wiem... Chyba Panowie musieli mieć cokolwiek nowego, aby reaktywacja nie wydawała się typowym skokiem na kasę. Teraz mamy rok 2020 i lada dzień otrzymamy "CYR", którego single są bardzo ok i bliżej im do SP niż "Shiny...". Mamy chyba do czynienia z najlepszym albumem Smashing Pumpkins od lat, a dokładnie od 2012 i wspomnianego albumu "Oceania".

Tracklist:

01. The Color Of Love
02. Confessions Of A Dopamine Addict
03. Cyr
04. Dulcet In E
05. Wrath
06. Ramona
07. Anno Satana
08. Birch Grove
09. Wyttch
10. Starrcraft
11. Purple Blood
12. Save Your Tears
13. Telegenix
14. Black Forest, Black Hills
15. Adrennalynne
16. Haunted
17. The Hidden Sun
18. Schaudenfreud
19. Tyger, Tyger
20. Minerva