FKA TWIGS Eusexua LP Milky Clear

FKA Twigs kiedyś była dla mnie prawdziwym muzycznym objawieniem. Widziałem w niej połączenie Björk, Sade Adu i wielu innych wokalistek R&B, które w dużym stopniu wpłynęły na moje muzyczne gusta. Nie była może wokalistką o skali głosu kruszącej ściany, ale potrafiła poruszyć zmysły. Jej muzyka miała w sobie coś ulotnego, niemal eterycznego – ostatni raz czułem podobne wrażenie, odkrywając albumy Kate Bush.

FKA Twigs przedstawiła mi swoją wizję art popu w nowoczesnym wydaniu i, co tu dużo mówić, miała w tym ogromną moc. Każdy nowy numer utwierdzał mnie w przekonaniu, że jest jedną z największych nadziei alternatywy. Była jednocześnie kosmiczna i oderwana od rzeczywistości, a przy tym sensualna i hipnotyzująca – jej głos działał na mnie jak śpiew syreny. No i kończyłem jak marynarz – rozbity, tyle że emocjonalnie.

Jej EP-ki i single były dla mnie ciągle za mało – chciałem pełnego albumu. Gdy wreszcie nadeszło „LP1”, choć słuchałem go często, miałem lekki niedosyt. Nie było tego efektu „wow”, który towarzyszył mi wcześniej. Zastanawiałem się, co dalej – czy Twigs zostanie w bezpiecznej strefie i będzie powielać sprawdzone schematy, czy zdecyduje się na większe eksperymenty?

W międzyczasie jej status w popkulturze rósł – modelka, tancerka, ikona stylu. Spoko, ale w tej całej otoczce zaczynała mi ginąć muzyka. Do tego pięć lat czekania na drugi album? Jak na debiutantkę – dość długo. Gdy pojawiły się pierwsze zapowiedzi „Magdalene”, byłem już trochę zmęczony. Ale gdy w końcu odpaliłem ten krążek... absolutna rewelacja. Jeden z najlepszych albumów 2019 roku – bardziej dopracowany, bardziej rozbudowany, mocniej wyeksponowane pomysły. To był jej najlepszy materiał.

Mimo to, nasze drogi zaczęły się powoli rozchodzić. Kolejne projekty Twigs nie budziły już mojego entuzjazmu. Miałem wrażenie, że wciąż dostaję to samo, tylko w coraz mniej angażującej wersji. Stała się bardziej produktem audiowizualnym niż artystką, którą pokochałem na początku. „Caprisongs”? Dla mnie do bólu nudne i przewidywalne. Straciła ten unikalny pierwiastek. A duet z The Weeknd? Standardowe radiowe R&B.

A potem przyszedł jej udział w nowym „Kruku” – i to już było jedno wielkie nieporozumienie. Tak samo zbędna jak cały film. Niektórych produkcji po prostu nie powinno się ruszać – a emo Eric Draven na sterydach to coś, co nigdy nie powinno się wydarzyć.

Nie chcę zabrzmieć jak purysta, ale jeśli ktoś jest muzykiem, to niech robi muzykę. Udowadnianie, że jest się alfą i omegą w każdej dziedzinie sztuki, często kończy się rozdrobnieniem i nijakością. Choć trzeba przyznać – medialnie to był jej wielki powrót. Tylko czy udany? Moim zdaniem niekoniecznie.

Teraz wchodzimy w nowy rozdział – „Eusexua”. Album bije rekordy popularności, a krytycy prześcigają się w komplementach. FKA zapowiadała go jako inspirowany muzyką techno i elektroniką. Single były naprawdę solidne, więc nie było obaw, że to tylko czcze obietnice.

Czy jednak ten album mnie zmiótł? Czy to faktycznie muzyczny absolut? Hmm... Na ten moment dałbym mu mocne 4 w szkolnej skali. Jest dobry, bardzo dobry, ale nie rewolucyjny. Brzmi jak bardziej sensualno-erotyczne, mroczne wydanie „Ray of Light”. Jeśli Madonna tym albumem weszła na parkiety modnych klubów elektronicznych, to FKA zabiera nas raczej na brudne, industrialne techno-imprezy.

Czy „Eusexua” jest współczesnym rozwinięciem „Ray of Light”? Śmiem twierdzić, że tak. Podoba mi się jej wizja art popu i to, jak miesza go z alternatywnym R&B i klubową
elektroniką. Ale... nie czuję w tym przełomu, o którym piszą krytycy. Słyszałem już podobne rzeczy u Abry czy Keleli. Nie znaczy to jednak, że album jest wtórny czy słaby.

Są tu perełki – „Striptease”, „Drums of Death”, a szczególnie „Keep It, Hold It”. Ten ostatni to dosłownie Kate Bush na podkładzie techno, stworzonym przez Björk. Totalne cudo.

„Eusexua” to bez wątpienia jeden z najważniejszych albumów roku, ale czy aż tak wybitny? To się jeszcze okaże. Na razie – to po prostu solidny, bardzo dobry krążek jednej z ciekawszych artystek popowych ostatnich lat.

Tracklist:

1. Eusexua
2. Girl Feels Good
3. Perfect Stranger
4. Drums of Death
5. Room of Fools
6. Sticky
7. Keep It, Hold It
8. Childlike Things
9. Striptease
10. 24 Hr Dog
11. Wanderlust